Yıllar evvel, Açık Radyo’daki Vertigo programında, Sibylle Baier isminde Alman bir folk müzikçisinin müzikleri çalmıştı. Baier’in ‘Colour Green’ isimli tek albümü onun 1970’li yıllarda, şimdi çok gençken, meskeninde kendi kendine kaydettiği melankolik müziklerden oluşuyordu. Bu müzikler bize 2000’lerin başında, Baier’ın oğlunun çabalarıyla ulaşmıştı.
Bense duyar duymaz onlara gönlümü kaptırmıştım. Birinci dinleyişte aşktı bu, diğer bir açıklaması olamazdı. Açık Radyo’nun bana verdiği sayısız armağandan biri olmuştu bu müzikler. Onların hiç gün yüzüne çıkmayabileceklerini, karanlıkta kaybolup gidebileceklerini düşündükçe de kendi kendime mahvolmuştum.
O günden sonra Sibylle Baier’i dinlemek benim için keyifli olmanın bir yolu haline geldi. Onun müziği bana ilham verdi ve bana kalırsa bu, baht meleklerinin işiydi. Yıllar evvel o karanlık akşamda onu karşıma çıkaran, bu küçük meleklerdi.
KADERİN TA KENDİSİ: ŞANS
“Ben yalnızca bahta inanıyorum,” derdim ilkgençlik yıllarımda. Baht dediğimiz şey, tesadüf ya da tesadüften farklı bir kavramdı benim için. Bahtın ta kendisiydi, bizim için ya da bizim tarafımızdan yazılan. Mukadderat ise tahminen de tesadüflere yüklediğimiz manaların toplamından diğer bir şey değildi.
O vakitler bir muharrir olmaya yazgılı olduğumu düşünüyor ve talih meleklerinin beni yanlışsız yola yönlendireceklerine inanıyordum. Çok sevdiğim Paul Auster’ın müsaadeden gideceğime…
Bu yolu tıpkı karıncalar üzere çok çalışarak şahsen benim yaratmam gerektiğini ve bu yolda yürümenin ne kadar büyük bir azim gerektirdiğini ise aklıma bile getirmiyordum. Ben yalnızca kendi köşemde kendi küçük hikayelerimi yazmak istiyordum.
Öte yandan, Baier hiçbir vakit gerçek bir müzik mesleğinin peşine düşmemişti. O yalnızca odasında oturup o küçük müziklerini kaydetmiş ve sonrasında kendine apayrı bir yol çizmişti. Bir aile istemişti. Diğer biri olmak istemişti… Bir daha müzik yazmak istememişti.
Bense hikayelerimi yazmaya devam ediyorum ve umuyorum ki daima edeceğim. Genç bir kızın 1970’lerde konutunda karıncalar üzere çalışıp didinerek kendi kendine kaydettiği o harika hoşluktaki müzikler bugün kalbimi ağırlaştıran kederleri dağıtabiliyorsa, günün birinde benim küçük öykülerim de birilerinin kalbindeki çatlaklardan içeri dolar tahminen de. En azından, buna inanmayı her şeyden çok istiyorum.
SIBYLLE BAIER’IN MESKEN KAYITLARI
Şimdiyse, bu ılık yaz sabahında, tıpkı yıllar evvel yaptığım üzere defterimin üzerine kapanmış çalışırken, bir sefer daha Sibylle Baier’ın mesken kayıtlarını düşünüyor ve hoş olan hiçbir şeyin boşa gitmeyeceğine inanmaya başlıyorum.
Açık Radyo’yu açıyorum, Tom Waits’in sesini duyunca kendi kendime gülümsüyorum. Derken komşu konutlardan birinin penceresinden bizim bahçeye yanlışsız nefis bir kurabiye kokusu yayılıyor.
Ben de kaçınılmaz olarak hayat, cihan ve kurabiyeler hakkında tuhaf niyetlere dalıyorum. Bir şeyleri durmaksızın romantize etmek zorundayım güya, yoksa gündelik hayatı çok tatsız bulmaya başlıyorum.
Belki de yanılıyorum… Kaybolup giden çok fazla hoş şey var tahminen de. Güzel lakin neyin gidip neyin kalacağına kim karar veriyor? Dahası, bir şeylerin kaybolacak olması beni neden bu kadar çok yaralıyor?
Hiç düşünmeden, çikolatalı kurabiyeler ve dünyanın bütün kaybolup gitmeleri hakkında süratli hızlı bir şeyler karalamaya koyuluyorum. O sırada Tom Waits müziğini bitiriyor ve Sibylle Baier’ın hüzünlü sesini duyuyorum.
ÇİKOLATALI KURABİYELER HAKKINDA FELSEFE
Bu, baht meleklerinin işi olsa gerek. Omzumda oturup gülümsediklerini hissedebiliyorum. Gözlerimi kapıyorum ve içimden müziğe eşlik etmeye başlıyorum. Düşünüyorum da, Açık Radyo’yu ne kadar çok seviyorum! Bu ortada kurabiyeleri fırından çıkaran komşumun da bu şarkıyı duyduğunu düşünerek bir anda keyifli oluyorum.
Tıpkı ilkgençlik yıllarımda yaptığım üzere, hiçbir şey planlamadan ve hiçbir şey düşünmeden, yalnızca yazmanın memnunluğu için yazıyorum artık. Saçmalıyorum. Ya da saçmalamıyorum, bilmiyorum. Çikolatalı kurabiyeler hakkında ideoloji yapıyorum. İşimi talihe bırakıyorum.
Biliyorum ki, birazdan müzik bitecek. Hikayem bitecek. Güneş yükselecek. Bahçeyi saran çikolata kokusu kaybolup gidecek. Biliyorum ki, günün birinde hepimiz kaybolup gideceğiz. Dünya kaybolup gidecek… Ve hiçbir şey kalmayacak ondan geriye.
Ama artık, bu ılık yaz sabahında, her nasılsa, her şey tam da olması gerektiği üzere görünüyor gözlerime.